رئیس جمهور کنیا: پروژه‌های چین در کنیا، زیرساخت‌ها را متحول کرده‌اند/ضرورت دفاع مشترک از چندجانبه‌گرایی
«شی جین‌پینگ» رئیس جمهور چین پنجشنبه ۲۴ آوریل (۴ اردیبهشت)، در تالار بزرگ خلق پکن با «ویلیام روتو» رئیس جمهور کنیا که برای انجام دیداری رسمی به چین سفر کرده بود، دیدار کرد. سران دو کشور توافق کردند که سطح روابط دو کشور را به جامعه چین و کنیا با سرنوشت مشترک در عصر جدید ارتقا دهند.
آقای روتو طی این سفر دو روزه مصاحبه اختصاصی با «رادیو و تلویزیون مرکزی چین» را پذیرفت و به سوالات خبرنگار این رسانه پاسخ داد.
رئیس جمهور کنیا در گفت‌وگوی اختصاصی با رادیو و تلویزیون مرکزی چین، دلایل دیدگاه مثبت مردم کشورش نسبت به چین را تشریح کرد.
وی تاکید کرد که روابط دیرینه، مشارکت چین در توسعه زیرساخت‌هایی مانند «راه آهن مومباسا–نایروبی» و همچنین تبادلات فرهنگی گسترده، از عوامل اصلی این رویکرد مثبت هستند.
روتو همچنین «مجمع همکاری چین-آفریقا» را بستری کارآمد برای ارتقای سرمایه‌گذاری، بهبود زیرساخت‌ها و تقویت همکاری‌های برد-برد دانست و آن را نماد همبستگی «جنوب-جنوب» خواند.
در بخش دیگری از این مصاحبه، او با انتقاد از یکجانبه‌گرایی و اولویت دادن صرف به منافع ملی، بر لزوم دفاع مشترک از چندجانبه‌گرایی به عنوان راهی برای تحقق منافع همگانی تاکید کرد.
مشروح مصاحبه رادیو و تلویزیون مرکزی چین با رئیس جمهور کنیا را می‌خوانید:
خبرنگار: آقای رئیس جمهور، طبق یک نظرسنجی بین‌المللی، بیش از ۷۰ درصد از مردم کنیا نگاه مثبتی به چین و مردم چین دارند و همچنین بیش از ۸۰ درصد آن‌ها تاثیر شرکت‌ها و سرمایه‌گذاری‌های چینی در کنیا را مثبت ارزیابی کرده‌اند. به نظر شما، ریشه این دیدگاه بسیار مثبت در چیست؟
رئیس جمهور کنیا: به نظرم سه دلیل اصلی پشت این قضیه وجود دارد. نخست، مناسبات دیرینه میان کنیا و چین است. چین نقشی پررنگ در حمایت از توسعه زیرساخت‌های عمومی کنیا ایفا کرده است. برای نمونه، «راه آهن مومباسا–نایروبی» به طول تقریبی ۶۰۰ کیلومتر با موفقیت تکمیل و به بهره‌برداری رسیده است. همچنین، هزاران کیلومتر جاده و بزرگراه ساخته و در اختیار مردم قرار گرفته است. ساخت «بندر لامو» نیز با پشتیبانی چین و سرمایه‌گذاران چینی انجام شده است.
علاوه بر این، کنیا و چین از نظر حرفه‌ای نیز اشتراکات قابل توجهی دارند. اما آنچه بیش از همه برجسته و الهام‌بخش است، تبادلات فرهنگی میان دو کشور است. این پیوند انسانی و دوستانه میان مردم کنیا و چین، به نیرو محرکه‌ای مهم در گسترش مثبت روابط دوجانبه تبدیل شده است.
خبرنگار: جناب رئیس جمهور، وقتی صحبت از سازوکارهای همکاری دوجانبه و چندجانبه به میان می‌آید، بدون تردید «مجمع همکاری چین-آفریقا» یکی از نقاط برجسته به شمار می‌رود. این مجمع اکنون وارد بیست‌وپنجمین سال فعالیت خود شده است. ارزیابی شما از دستاوردها و اهمیت به‌موقع این چارچوب همکاری چیست؟
رئیس جمهور کنیا: به‌نظرم، مجمع همکاری چین-آفریقا بستری کیفی و موثر برای تقویت همکاری میان چین و کشورهای آفریقایی فراهم کرده است. این چارچوب، زمینه‌ساز ارتقای چشمگیر فرصت‌های سرمایه‌گذاری و توسعه زیرساخت‌ها شده است. به‌ویژه در چارچوب «ابتکار کمربند و جاده»، پروژه‌هایی در حوزه ساخت بنادر، خطوط آهن و جاده‌ها به دستاوردهای قابل توجهی رسیده و توجه جهانی را جلب کرده‌اند. مجمع همکاری چین-آفریقا نه فقط فضایی مناسب برای تبادل دیدگاه‌ها ایجاد می‌کند، بلکه امکان شناسایی فرصت‌های نوین برای منافع مشترک و تحقق نتایج برد-برد را نیز فراهم می‌سازد.
مجمع همکاری چین-آفریقا نقشی مهم در تروج توسعه قاره آفریقا و بهبود معیشت مردم این قاره ایفا کرده است. این مجمع به نمادی از همبستگی و همکاری چین-آفریقا، پرچم همکاری «جنوب-جنوب» و الگویی برای همکاری برجسته بین‌المللی با آفریقا تبدیل شده است.
خبرنگار: چند سال پیش اشاره کردید که چندجانبه‌گرایی با چالشی جدی روبروست و کوتاه‌فکری برخی کشورها و اولویت دادن صرف به منافع ملی‌شان، مسیر مشترک بشریت را «می‌بلعد». به‌نظر من، این جمله‌تان – به‌ویژه انتخاب واژه «بلعیدن» – بسیار گویاست و اثرگذار. چرا این واژه را انتخاب کردید؟
رئیس جمهور کنیا: به نظر من، این توصیف بازتاب دقیقی از واقعیت‌های امروز جهان است. همان‌طور که پیشتر هم اشاره کردم، یکجانبه‌گرایی با شرایط پیچیده و به‌هم‌پیوسته جهان کنونی هم‌خوانی ندارد. هیچ منطقه‌ای نمی‌تواند به‌طور کامل از پیامدهای اتفاقات سایر نقاط مصون بماند؛ آنچه در یک گوشه از جهان رخ می‌دهد، ناگزیر بر دیگر کشورها نیز اثر می‌گذارد. بنابراین، ما باید با رویکردی هماهنگ عمل کنیم و مشترکا از چندجانبه‌گرایی حمایت کنیم.
با وجود اینکه چندجانبه‌گرایی در معرض آزمون قرار دارد، قویا معتقدم که همچنان زیربنایی مستحکم برای همکاری و تعامل میان کشورها به‌شمار می‌رود. اقدام‌های یک‌جانبه نه مورد پذیرش عمومی قرار می‌گیرند و نه در خدمت منافع جمعی هستند. چیزی که برای آمریکا خوب است، باید برای کنیا نیز مفید باشد؛ در غیر این صورت، نمی‌توان از برد-برد سخن گفت. اگر شرایط به برد-باخت تبدیل شود، در نهایت همه طرف‌ها بازنده خواهند بود.
