«دونگ شینگ»؛ تنها چند گام تا ویتنام
در سومین روز از سفرم به همراه یک گروه خبرنگاری به منطقه خودمختار قوم “جوانگ” گوانگ‌شی در جنوب چین، شهر زیبا و سرسبز نان نینگ مرکز این منطقه را با کوله باری از خاطرات شیرین و به یاد ماندنی، ترک کردیم و برای یک سفر حدودا سه ساعته، سوار اتوبوس شدیم. مقصد: شهر مرزی «دونگشینگ» که تنها به اندازه عرض یک رودخانه نسبتا کوچک، با ویتنام فاصله دارد.
حدود ظهر روز چهارشنبه به دونگشینگ رسیدیم. در این شهر ساحلی، افرادی از یک قوم ساحلی به نام «جینگ» زندگی می کنند. قوم جینگ یکی از ۵۵ اقلیت قومی در چین است که تا سال ۲۰۲۱ میلادی، جمعیت این قوم تنها حدود ۳۳ هزار نفر بود. آنها نسل‌ها در کنار دریا زندگی کرده اند و در زمان قدیم ، بیشتر آنها با ماهیگیری امرار معاش می کردند. اما امروزه ، بازارچه مرزی دونگشینگ هم یکی از مهم ترین منابع درآمد این مردم است.
وقتی وارد این شهر شدیم، تابلوهای متفاوت این شهر با دیگر شهرهای چین، نظرم را جلب کرد. علاوه بر زبان چینی، روی برخی از تابلوها کلماتی نیز با حروف الفبای شبیه الفبای لاتین نقش بسته بود. کنجکاو شدم و از دوستان چینی سوال کردم.
پاسخ سوال برایم جالب بود: مردم زیادی از ویتنام هر روز به این شهر تردد می کنند چون بین این شهر و کشور ویتنام، فقط به اندازه یک پل نسبتا کوچک که روی یک رودخانه ساخته شده، فاصله است. برای راحتی شهروندان ویتنامی، بیشتر تابلوها به دو زبان نوشته شده اند.
تا بحال تجربه دیدن همزمان دو کشور در یک لحظه و در یک قاب را نداشتم. تنها کافی بود پرده پنجره اتاقم در طبقه ۲۱ هتل محل اقامتم در شهر دونگشینگ را کناز بزنم و چین و ویتنام را همزمان در یک قاب تماش کنم . پنجره اتاقم دقیقا مشرف به رودخانه ای بود که آن سمت رودخانه، خاک ویتنام بود. فاصله بین هتل تا خاک ویتنام شاید کمتر از ۱۰۰ متر بود.
گذرگاه هایی میان شهر دونگشینگ و خاک ویتنام، به دو پل محدود می شود: یک پل ویژه تردد مسافران پیاده و یک پل دیگر که امکان تردد خودروها بین دو کشور را فراهم می کرد.
قبلا ساکنان مناطق ویتنام و لباسهای سنتی آنها را فقط درفیلم ها دیده بودم؛ مردانی با کلاه های سبز و زنانی با لباس های سنتی بلند و رنگارنگ.
هم مرز بودن مناطقی از ویتنام با شهر دونگشینگ، در واقع نعمت بزرگی برای ساکنان هر دوسوی مرز محسوب می شود. ساکنان مناطق مرزی دو طرف، کارت های شناسایی ویژه ای دارند که با استفاده از آن، هر روز به راحتی می توانند بین دو کشور تردد کنند و با انجام تجارت های نسبتا کوچک، چرخ زندگی خود و خانواده هایشان را بچرخانند و رونقی هم به بازارچه های مرزی دو طرف مرز ببخشند. شاید اگر من می خواستم اسمی برای این رودخانه پیشنهاد بدهم، حتما “رودخانه دوستی” را انتخاب می کنم چون دیدم که چطور مردم دو سمت رودخانه از دو ملیت مختلف ، دوستانه در کنار هم زندگی و با هم تجارت می کردند.
چین و ویتنام هر دو عضو کشورهای حوزه آسه آن هستند و اتفاقا، سفر ما به این شهرستان مرزی چین، با سفر مهم شی جین پینگ رئیس جمهوری خلق چین به سه کشور ویتنام، مالزی و کامبوج همزمان شده است؛ سفری که بدون تردید دستاوردهای زیادی را به ویژه در حوزه های تجاری و اقتصادی میان این کشورها بدنبال خواهد داشت.
علاوه بر تجارت ریلی میان چین و ویتنام که تقریبا هر روز یک قطار باری بین بندر ریلی شهر نان نینگ و ویتنام تردد می کنند و صدها کانتیر حاوی کالاهای مختلف را بین دو کشور جابجا می کند، بازارچه های مرزی در شهر دونگشینگ چین هم نقش قابل توجهی در رونق تجارت مرزی بین دو کشور دارد.
انواع مواد غذایی، صنایع دستی، برخی انواع پوشاک، قهوه و انواع میوه های خوشمزه ویژه مناطق جنوب شرق آسیا و … از جمله مهم ترین کالاهایی هستند که دراین بازارچه های مرزی با قیمت مناسب به فروش می رسند. این کالاها توسط تاجران خرده فروش از ویتنام و گاهی هم دیگر کشورهای جنوب شرق آسیا وارد بازارچه مرزی دونگشینگ می شوند.
اگرچه ماهیگیری یکی از رایج ترین شغل های مردم شهر دونگ شینگ است و مردمان قوم “جینگ” که در این شهر زندگی می کنند، از نسل های پیش با صید ماهی به روش های سنتی امرار معاش می کرند، اما امروز تعداد زیادی از مردم این شهر مشغول تجارت های کوچک بین دو سوی مرز هستند.
مغازه های کوچک اما زیبا و رنگارنگ بازارچه مرزی دونگشینگ که برخی از آنها هم شکل و بافت سنتی دارند و همچنین دست فروش هایی که در کنار پیاده رو انوع میوه های مخصوص آب و هوای گرمسیری جنوب شرق آسیا و دیگر وسایل را می فروشند، علاوه بر انجام فعالیت تجاری و ایجاد درامد برای مردم این شهر، به یک جاذبه گردشگری برای این شهر نیز تبدیل شده است.
بسیار از مردم شهرهای مختلف چین به دلیل اب و هوای خوب شهر دونگشینگ در فصل زمستان و بهار، به این شهر سفر می کنند با قدم زدن در بازارچه های مرزی ، ضمن خریدن سوغاتی های مختلف و نوشیدن قهوه های مخصوص در لیوان های پر از یخ، از تماشای این منظره ها لذت می برند.
همچنین، وجود یک موزه زیبا در دونگشینگ یکی دیگر از جاذبه های گردشگری این شهر است. اجرای موسیقی و رقص سنتی با استفاده از سازهای سنتی و لباس های محلی در این موزه، برای گردشگران بسیار تماشایی و لذت بخش است.
همچنین تلاش مردم قوم جینگ ساکن این منطقه ساحلی برای حفظ میراث ارزشمند ماهیگیری سنتی با استفاده از “چوبپا”های بلند، جذابیت فراوانی برای گردشگران دارد و نقش مهمی در حفظ فرهنگ و میراث کهن چین ایفا می کند.
آنها با آموزش این شیوه سنتی ماهیگیری به کودکان و جوان ترها به عنوان بخشی از فرهنگ و هنر تاریخی این منطقه، سعی می کنند این سنت زیبا و ارزشمند را حفظ کنند و با این کار خود، کمک بزرگی به رونق صنعت گردشگری و درآمدزایی این منطقه می کنند.
