سوءاستفاده ژاپن و فیلیپین از «تئوری تهدید چینِ» ساخته و پرداخته آمریکا
هم ژاپن و هم فیلیپین مناقشات دریایی با چین دارند و هر دو یک پیمان امنیتی با ایالات متحده دارند که قصد تقویت آن را دارند. از آنجایی که آمریکا به دنبال مهار چین و سرکوب توسعه آن است، این دو متحد خود را به افروختن آتش در قالب منازعات دریایی آنها با چین به منظور داغ کردن مساله و ایجاد تنش ترغیب کرده است.
ژاپن و فیلیپین که در نتیجه حمایت آمریکا جرات یافته‌اند، اقدامات تحریک آمیز خود را در نقض حاکمیت ارضی و حقوق دریایی و منافع چین افزایش داده و چاره‌ای برای چین جز پاسخ به تعرضات دریایی آنها با تدابیر اجرای قانون تشدید شده در آب‌های مربوطه باقی نگذاشته است.
آمریکا، ژاپن و فیلیپین به دنبال سفیدنمایی اقدام تجاوزکارانه خود با رنگ به اصطلاح «تهدید چین» هستند که ساخته و پرداخته واشنگتن است.
رهبران ایالات متحده، ژاپن و فیلیپین طی بیانیه مشترکی که پس از نخستین نشست سه جانبه خود در ماه آوریل منتشر کردند، به دفاع از توافقشان برای تقویت روابط نظامی به منظور مقابله با «تهدیدات چین» پرداخته و «نگرانی‌های جدی» خود را درباره اقدامات چین برای حفاظت از حاکمیت خود ابراز کردند. آنها در این بیانیه همچنین از واژه‌های «رفتار خطرناک و تهاجمی» چین در دریای جنوب چین استفاده کردند و مدعی شدند این کشور به طور یک طرفه برای تغییر وضعیت کنونی دریای شرق چین به وسیله زور، تلاش می‌کند.
بنابراین، شاید فقط انتظار داشتند که قاطعیت ادعایی چین باید به عنوان توجیهی برای پیمان دفاعی جدید بین ژاپن و فیلیپین، که سنای فیلیپین روز دوشنبه آن را تصویب کرده و گفته می‌شود قابلیت همکاری میان نیروهای ژاپنی و فیلیپینی را تقویت می‌کند، به طور گسترده‌ای به کار برده شود.
این توافق اکنون در انتظار تصویب قانونگذاران ژاپنی است تا اجرایی شود.
هم مانیل و هم توکیو با آب و تاب فراوان از این حرف می‌زنند که توافق مذکور به صلح و امنیت منطقه‌ای منجر می‌شود اما توافق مذکور نه فقط امکان افزایش رزمایش‌های نظامی مشترک را فراهم می‌کند بلکه به ارتش دو کشور که در خاک یکدیگر استقرار دارند چراغ سبز نشان می‌دهد؛ این ماجرا شبیه دادن یک جعبه کبریت و یک انبار باروت به دو نوجوانان پر هیجان است.
این ماجرا برای منطقه دردسر درست می‌کند.
آنچه طی دو سال گذشته اتفاق افتاده است باید به اندازه کافی دلیل باشد که ثابت کند فیلیپین جسورتر خواهد شد تا در مسیر خطرناکی که برگزیده گام بردارد و صلح و ثبات منطقه را به خطر بیندازد.
در خصوص توکیو، این پیمان دفاعی با مانیل نخستین توافق در نوع خود است که ژاپن در آسیا امضا کرده است. این واقعیت هم به نوبه خود هشداردهنده است.
کشورهای منطقه از زمان جنگ جهانی دوم، همواره مراقب هر گونه نشانه‌ای بوده‌اند که شاید نشان دهنده احیای گذشته نظامی ژاپن باشد و از هر حرکتی که بتواند آن را ترغیب کند، پرهیز کرده‌اند.
فیلیپین در نتیجه محاسبه راهبردی خودخواهانه خود، با کمک به گسترش دامنه عملیات برای نیروهای دفاع‌ازخود ژاپن، این فرصت را برای توکیو فراهم کرده است.
از آنجا که سیاستمداران راستگرای ژاپنی طی سال‌های اخیر رویای چنین فرصتی را در سر داشتند، توافق مذکور به منزله دعوت از یک گرگ به جمع است.
این پیمان دفاعی نسنجیده و غیرعاقلانه ژاپن و فیلیپین نشان می‌دهد که چگونه این دو کشور تا چه اندازه مجذوب داستان پر زرق و برق «تجاوزکاری» چین شده‌اند.
از سوی دیگر این توافق تقویت هر چه بیشتر تلاش‌های آمریکا برای ایجاد یک گروه به سبک ناتو در آسیا محسوب می‌شود که اقدامی غیرمسئولانه و بسیار خطرناک است.
آمریکا اغلب قدرت نظامی خود را در نزدیکی چین به رخ می‌کشد، همپیمانان خود را در «محافل کوچک» پیرامون چین جمع کرده و حتی نائبانی مثل ژاپن و فیلیپین می‌خواهد با اقدامات تحریک آمیز خود چین را به یک حرکت غیرعاقلانه سوخ دهند.
واکنش‌های چین به چنین رفتارهای کینه توزانه‌ای معقول و موجه است.
چین شدیدا با رفتارهای هنجارشکنانه این سه کشور مخالف است و با هر اقدامی که به تنش دامن بزند و امنیت و منافع کل منطقه را تضعیف کند، قاطعانه مخالفت خواهد کرد.
