برق خورشیدی نیرو محرکه سرسبزی مناظر بیابانی چین
ردیفهای صفحات فتوولتائیک (خورشیدی) در حاشیه «بیابان اولان بوه» در شمال چین زیر نور خورشید میدرخشند. تودههای گیاهان را میتوان در فصل تابستان مشاهده کرد که زیر و بین این صفحات خورشیدی در حال رشد هستند. این پروژه جدید «فتوولتائیک به علاوه حکمرانی زیست محیطی» ظاهر این چشمانداز خشک را تغییر داده و آبی و سبزهای شاد و زنده را به شنهای زرد کویر اضافه کرده است.
«جنگ چیان» رئیس یک شرکت اکولوژیکی که این پروژه را در بخش «دنگکوئو» شهر «بایاننور» در منطقه خودمختار مغولستان داخلی (شمال چین)، اجرا میکند، گفت: این صفحات خورشیدی نور آفتاب را جذب میکنند که به کاهش تبخیر شن و ماسه کمک میکنند و محیطی مطلوب را برای گیاهان بیابانی مانند درختان «سیاه تاغ» فراهم میآورند. این صفحات به کاهش جریان باد و شن کمک میکنند.
وی افزود: ارتفاع صفحات خورشیدی و فضای بین آنها همچنین نیز افزایش یافته تا فضای کافی برای رشد گیاهان وجود داشته باشد.
پیش بینی میشود این پروژه پس از بهره برداری سالانه ۱.۶۵ میلیارد کیلووات ساعت برق تولید کند و ارزش تولید سالانه آن ۴۶۷ میلیون یوان (۶۵.۶۹ میلیون دلار) خواهد بود. پروژه مذکور همچنین انتشار آلایندههای کربنی را تا ۱.۷۲ میلیون تن کاهش میدهد و سالانه ۶۷۲ هزار و ۷۰۰ تُن زغال سنگ را ذخیره میکند.
این پروژه در مساحت حدود ۱۷۳۳ هکتار به اجرا در آمده و بیش از چهار هزار شغل طی فاز ساخت و ساز آن ایجاد شده است.
دنگکوئو در سال ۱۹۴۹ فقط حدود ۵۰ هزار درخت داشت و ۷۷ درصد از مساحت آن بیابان بود. طی چند دهه گذشته مجموعا ۱۴۰ هزار هکتار از زمینهای آنجا درختکاری شده است.
مغولستان داخلی، بزرگترین و متنوعترین منطقه کاربردی زیست محیطی در شمال چین، به عنوان خط دفاعی کلیدی این کشور مقابل طوفانهای شن عمل میکند.
مغولستان داخلی طی سالهای اخیر توسعه یکپارچه جلوگیری از بیابانزایی و توسعه انرژی جدید را به پیش برده است.
به لطف این تلاشها، انتظار میرود ۱۵۳ هزار و ۳۳۳ هکتار از این زمینهای بیابانی سبز گردند و تجهیزات انرژی جدید با ظرفیت ۲۷.۲۷ میلیون کیلووات در سال جاری نصب شود.
یک شرکت فتوولتائیک در بخش «شایا» واقع در ناحیه «آکسو» در منطقه خودمختار اویغور شین جیانگ (شمال غربی چین) راه حلی برای جمع آوری آب با برق خورشیدی پیدا کرده که به تمیز شدن صفحات خورشیدی کمک خواهد کرد و گیاهان بیابان آنجا را تغذیه میکند.
شایا که در حاشیه شمالی «بیابان تکلمکان»، بزرگترین بیابان چین واقع شده، در توسعه صنعت فتوولتائیک با چالش روبروست.
«وانگ جیجون» رئیس پروژه کنترل بیابان زایی این شرکت فتوولتائیک میگوید: نصب صفحات در بیابان مستلزم برداشت منظم گرد و غبار است که ضخامت آن میتواند به چندین سانتیمتر برسد. گیاهان زیر این صفحات هم به آب نیاز دارند.
پژوهشگران متوجه شدهاند این بیابان دارای منابع آب زیرزمینی قابل توجهی است. اگر چه آب آن بسیار شور است، اما میتوان از آن برای آبیاری گیاهان بیابانی و مقاوم به نمک استفاده کرد.
این شرکت تصمیم گرفت از برق خورشیدی برای پمپ کردن آب استفاده کند.
یک چاه پمپی فتوولتائیک میتواند ۱۳۳ هکتار زمین را با هزینه ساخت ۲۱۵ هزار یوان آبیاری کند. در مقایسه با یک چاه پمپ الکتریکی که همان مساحت زمین را آبیاری میکند، انتظار میرود چنین چاه پمپی در سال اول ۱۳۳ هزار یوان و از سال دوم سالانه ۱۶۰ هزار یوان صرفه جویی کند.
جنگلکاری فتوولتائیک بیشتر شامل درختان سیاه تاغ و بید قرمز است. برخی از شرکتها به دنبال همکاری با شرکتهای فتوولتائیک برای تلقیح ریشههای درختان سیاه تاغ با عصاره «سیستانچ دسرتیکولا»، یک داروی گیاهی چینی، برای تولید محصولات بهداشتی و مشروبات الکلی چینی هستند.
در آکسو برنامههای امسال شامل اجرای آزمایشی جنگلهای فتوولتائیک با سیستانچ دسرتیکولا، گسترش کشت سیستانچ دسرتیکولا به میزان ۱۳۳۳ هکتار و ایجاد پایگاه تولید بذر است.
با پیشرفتهای صورت گرفته در علم و نوآوری، کنترل بیابان زایی فتوولتائیک به عنوان یک رویکرد نویدبخش برای مدیریت بیابانزایی در حال ظهور است.
